maandag 20 december 2010

Europese inkomensmaatregel richt alleen maar schade aan op de woningmarkt

Op 1 januari 2011 treedt de Europese inkomensregel in dat woningcorporaties maximaal 10% van hun woningen mogen verhuren aan huishoudens die meer verdienen dan 33.614 euro per jaar. Echter er zijn op het moment te weinig betaalbare particuliere huurwoningen en goedkope koopwoningen. Als we niet oppassen vallen huishoudens met een modaal inkomen tussen wal en schip in Maastricht.

Als gezin met een inkomen van iets meer dan 33.000 euro per jaar wordt het je wel erg moeilijk gemaakt. Je mag niet meer een woning huren bij een woningcorporatie. Een betaalbare gezinswoning is niet te vinden op de particuliere matkt. En voor een koopwoning krijg je geen hypotheek. Huishoudens met een relatief klein inkomen kunnen op deze manier geen kant op.

Het kabinet laat de middeninkomens in de steek. Zij wil namelijk niet in Europa naar een oplossing zoeken voor deze huishoudens. Zij laat de huren voor deze inkomens met 5,5% stijgen. Er komt geen extra geld voor startersleningen. En er wordt niets aan de hypotheekrenteaftrek gedaan. Er zullen oplossingen geboden moeten worden voor de problemen op de woningmarkten en dat lukt niet als men de kop in het zand steekt zoals het kabinet nu doet.

Er zal een Nationaal woonakkoord moeten komen waarin partijen over hun eigen schaduw heen stappen. Zolang er geen Nationaal woonakkoord is richt de maatregel uit Europa alleen maar schade aan. Ik ben dan ook blij dat een groot aantal woningcorporaties in Nederland in opstand is gekomen tegen de inkomensmaatregel en zich er de komende tijd tegen zullen verzetten. Ik hoop dan ook dat de Maastrichtse woningcorporaties zich ook gaan verzetten tegen de maatregel, want de maatregel lost de problemen op de Maastrichtse woningmarkt niet op. De maatregel zorgt alleen maar voor extra problemen.

donderdag 9 december 2010

De millenniumdoelen hebben geen toekomst na 2015

Op 20 september van dit jaar meldt NRC Handelsblad triomfantelijk dat de millenniumdoelen succesvol de armoede hebben teruggedrongen. Het is waar, de armoede is teruggedrongen, maar dat is niet het hele verhaal. De millenniumdoelen hebben namelijk een schaduwzijde. Niet alle doelen worden gehaald en met een aantal doelen is het zelfs ronduit slecht gesteld.

De economische groei van China en India geeft ons een vertekend beeld van de armoedebestrijding. In Afrika is namelijk de armoede in veel landen niet wezenlijk teruggedrongen en van veel landen zijn de cijfers niet eens bekend. De millenniumdoelen hebben de ambitie om de kindersterfte terug te dringen, maar veel Afrikaanse landen lopen ver achter op het behalen van een significante daling van de kindersterfte. Om maar niet te spreken over de hoge kraamsterfte in Afrika.

De millenniumdoelen zijn opgesteld om de armoede met de helft te verminderen in 2015. Door doelstellingen zoals deze te stellen werk je in de hand dat er weinig wordt geïnvesteerd in de “onrendabelen”. Zij vallen buiten de boot. Dit is ook het beeld dat de millenniumdoelenatlas geeft. Nigeria, Ivoorkust en Zambia lopen achter en landen als China, Brazilië en India boeken vooruitgang. Door ons te richten op het terugdringen van de armoede wordt de grote ongelijkheid in de wereld en binnen landen niet aangepakt.

Bij de ontwikkeling van landen hangt alles samen, maar de millenniumdoelen formuleren acht specifieke doelen en zijn niet allesomvattend. Hierdoor worden vele belangrijke aspecten buiten beschouwing gelaten die wel van cruciaal belang zijn voor duurzame ontwikkeling. Zo zijn de millenniumdoelen niet gericht op landbouw en infrastructuur, terwijl dit factoren van belang zijn voor de ontwikkeling van een land. Daarnaast zijn doelen te beperkt geformuleerd. Neem bijvoorbeeld de doelstelling om het aantal mensen dat van minder dan een dollar per dag moet leven met de helft te verminderen. Welvaart is echter niet alleen economisch, maar welvaart omvat alles wat betrekking heeft op de kwaliteit van leven. We willen ook dat alle kinderen naar school gaan, maar men richt zich met de millenniumdoelen alleen op het basisonderwijs. Hierdoor wordt er onvoldoende geïnvesteerd in vervolgonderwijs, zodat kinderen daadwerkelijk een vak kunnen leren.

Onder andere op basis van de hiervoor genoemde kritiek stelt The Lancet – LIDC dit najaar in een rapport voor om 5 principes te formuleren waarop een samenhangend ontwikkelingsbeleid gebaseerd kan worden, namelijk holisme, rechtvaardigheid, duurzaamheid, ‘ownership’ en internationale verantwoordelijkheid. Door internationaal alleen de basisprincipes af te spreken voor een nieuw ontwikkelingsbeleid wordt de mogelijkheid gecreëerd voor regio’s, landen en organisaties om een eigen invulling te geven aan de toekomst. Zodat er juist bij hun een groter gevoel van ‘ownership’ ontstaat!

Het is van belang om nog een keer te benadrukken dat het verbeteren van de omstandigheden in de wereld een verantwoordelijkheid is van ons allemaal. Landen zeggen vaak veel geld toe voor ontwikkelingssamenwerking, maar komen de verplichtingen niet na, dat moet afgelopen zijn. Een holistische aanpak, waarbij alles in zijn samenhang bekeken wordt, zal daarbij niet alleen zorgen dat er meer samenhang zal ontstaan, maar je kunt ook een synergie creëren. Dit biedt kansen in de toekomst die we tot nu toe niet hebben benut. Door rechtvaardigheid als basis te kiezen van het beleid wordt niet alleen de structurele armoede aangekaart, maar ook de structurele ongelijkheid tussen en in landen. Met de principes en de aanpak die het rapport voorstelt wordt er een beter alternatief geboden voor de toekomst. De toekomst na 2015 zal er dan ook een zijn zonder de millenniumdoelen.

Deze tekst is uitgesproken op dinsdag 7 december tijdens de Zuid-Noordcommissie te Den Haag.

dinsdag 23 november 2010

Democratisering in Afrika: Kijk voorbij vrije en eerlijke verkiezingen!

Als we vanuit de westerse wereld naar Afrika kijken met de bril op van democratie, dan vragen we ons alleen af of er wel vrije en eerlijke verkiezingen worden gehouden. In de landen waar nog geen vorm van democratie is, wordt de vraag gesteld of democratie wel de ontwikkeling van landen bevordert. Met deze twee visies moet afgerekend worden. Sociale en politieke rechten bevorderen eerder economische ontwikkeling dan dat ze die verstoren, maar vrije en eerlijke verkiezingen zijn niks waard als de ’trias politica’ en de ‘checks and balances’ niet functioneren.

Wat moet je met democratie, als je in extreme armoede leeft? Je hebt behoefte aan voedsel en schoon drinkwater en niet aan democratie! Juist doormiddel van politieke en sociale vrijheden kunnen de burgers die in extreme armoede leven, hun problemen aan de orde stellen. Aangezien politici in een functionerende democratie afhankelijk zijn van deze burgers is er een ‘incentive’ om de problematiek aan te pakken. In het proces om te komen tot succesvol beleid zijn politieke en sociale vrijheden ook van belang. Belangenafweging is namelijk cruciaal om tot beleid te komen dat in het algemeen belang is. Het is dan wel van belang dat burgers de mogelijkheden van de democratie met beide handen grijpen. Zonder de actieve participatie van burgers is de democratie vleugellam. Als burgers wel extreme hongersnood aankaarten, maar niet analfabetisme en structurele ondervoeding van kinderen dan is de kans groot in jonge democratieën dat er geen aandacht voor zal zijn.

Op het moment dat burgers niet zelf aan de bel trekken over de problemen in het land dan zal iemand anders het moeten doen. Hier spelen lokale NGO’s een belangrijke rol. Zij zullen de problemen intern moeten aankaarten bij de politici. Daardoor worden de lacunes opgevuld. Deze NGO´s zullen dan ook gesteund moeten worden, zodat doormiddel van druk van binnenuit zaken op de agenda van de politiek komen.

In landen waar een democratie ingevoerd is meten we democratie af aan de verkiezingen die gehouden worden in een land. We schreeuwen moord en brand als deze niet eerlijk verlopen, maar zwijgen wij het stil als het politieke systeem niet functioneert. Hoe kortzichtig kun je zijn?! Bij bestudering van de meeste Afrikaanse democratieën blijkt dat de macht voornamelijk ligt bij de uitvoerende macht (president) en dat er te weinig instrumenten voor de wetgevende macht zijn om te controleren en invloed uit te oefenen op beleid. Daarnaast zie je vaak dat de president rechters mag benoemen. Dit bevordert een neutrale rechterlijke macht niet.

In landen waar deze structurele problemen bestaan zal het weinig effect hebben als je parlementariërs en rechters gaat trainen. Er is dus meer nodig. Jonge democratieën zullen aangemoedigd, en zo nodig onder druk gezet moeten worden, om hun systeem verder te ontwikkelen. De VN kan daar een belangrijke rol in spelen, want de geloofwaardigheid van de westerse landen is niet groot op het terrein van democratisering. Volgens velen wordt er door westerse landen vrij willekeurig op basis van eigen belangen aangedrongen op democratisering. Druk van binnenuit alleen zal aan de andere kant waarschijnlijk niet voldoende zijn, daarom kan de VN hierbij een belangrijke rol spelen.

Afrikaanse landen zullen door de internationale gemeenschap en NGO’s aangemoedigd moeten worden om politieke en sociale vrijheden te creëren voor hun burgers. Na vrije en eerlijke verkiezingen zal het proces beginnen naar een volwaardige democratische rechtstaat. De weg is lang en voor elk land leidt die weg naar een andere invulling van een democratische rechtstaat op basis van de culturele achtergrond van het land.

vrijdag 5 november 2010

It gets better

Alweer een tijdje geleden kreeg ik te horen dat er de laatste tijd veel meldingen waren van homo-jongeren in Amerika die zelfmoord hadden gepleegd, omdat ze gepest, getreiterd, uitgescholden of mishandeld werden door klasgenoten. Deze jongeren zagen het leven niet zitten, in hun ogen zou het leven nooit beter worden...

In Nederland ligt het aantal homo-jongeren die zelfmoord overwegen aanzienlijk hoger dan bij hetero-jongeren, dus ook in Nederland bestaat dit probleem(Bron: SCP).

In Amerika bestaat het project "It gets better", die homo-jongeren hoop probeert te geven op een beter leven. Dit mooie project heeft ook de steun gekregen van President Obama. Hieronder zijn boodschap.



Daarnaast kwam ik een video tegen op youtube van een raadslid uit Fort Worth, die aan de hand van zijn eigen leven jongeren de boodschap probeert te brengen dat het leven beter wordt. Het is een onroerende speech.



Zelf heb ik nooit het gevoel gehad dat het leven geen zin meer had, maar ik zou tegen alle jonge homo's willen zeggen:"It gets better".

woensdag 30 juni 2010

Badwater

Bezuinigen op homo-emancipatie is kind met het badwater weggooien

Vorige week kwam het SCP-rapport “Steeds gewoner, nooit gewoon” uit over de acceptatie van homoseksualiteit in Nederland. Over de hele linie genomen blijkt dat de acceptatie van homoseksuelen groter is geworden, maar onder een aantal groepen is het nog steeds problematisch. Een van die groepen zijn de jongeren. Een op de tien jongens wil niet bevriend zijn met een homo. De helft van de jongeren vinden het vies als twee jongens zoenen. En een op de drie jongeren denkt dat het niet veilig is om op school eerlijk te zijn over je homoseksualiteit.

Als we er voor willen zorgen dat homoseksuelen, biseksuelen en lesbiennes in de toekomst veilig voor hun seksualiteit uit kunnen komen, zullen we vooral ons beleid op jongeren moeten richten. Met de subsidie van voormalig minister Ronald Plasterk aan een aantal gemeenten is men in 2008 in Maastricht begonnen met een project waarbij verbetering van de acceptatie van homoseksualiteit op scholen centraal staat, een fantastisch project dat met dezelfde regeling ook in Heerlen is gestart in 2009. In 2011 loopt die subsidieregeling af. Grote bezuinigingen komen op Maastricht af vanwege de economische crisis. Zonder een landelijke subsidie dreigt er dan ook weinig tot geen budget over te blijven voor homo-emancipatiebeleid, dat mag niet gebeuren!

Een serieuze kandidaat voor Culturele Hoofdstad 2018 kan natuurlijk niet zonder een serieus homo-emancipatiebeleid. Samen met de grote steden, de provincie en belangenorganisaties zal er gewerkt moeten worden aan een veilige leefomgeving voor iedereen. Dit begint bij jongeren, maar binnen andere groepen zoals orthodox religieuze groepen valt ook nog veel werk te doen.

In de afgelopen jaren is er door de gemeente, scholen en COC in Maastricht een begin gemaakt met het verbeteren van de acceptatie van homoseksualiteit onder jongeren. Laten we dit beleid voortzetten en versterken door samenwerking in de regio en niet het kind met het badwater weggooien!

woensdag 23 juni 2010

Transparant

Deze week werd in de commissie stadsontwikkeling de jaarrekening besproken. De bespreking van de Jaarrekening is een cruciaal moment voor de controlerende taak van de gemeenteraad. Het is het moment waarop de gemeenteraad de prestaties kan beoordelen van het voorgaande jaar, lering kan trekken uit het verleden en de consequenties voor het toekomstige beleid kan bepalen.

De programma’s over stadsontwikkeling en wonen worden sterk beïnvloed door de demografische ontwikkeling en de economische krimp. Bij de inrichting van onze stad moet voortdurend rekening worden gehouden welke effecten demografische, economische en sociaal-maatschappelijke ontwikkelingen hebben op de toekomst van onze stad.

De bouwsector is een van de sectoren die naast de bankensector het hardst getroffen is door de huidige crisis. Woningcorporaties , projectontwikkelaars en aannemers ondervinden in het hele land problemen. Sommigen van hen zijn ernstig in de problemen gekomen in 2009 en anderen gaan onzekere tijden tegemoet in 2010. In dit licht lijken de problemen in Maastricht nog te overzien. Dit betekent niet dat het gevaar geweken is. Het economische herstel is namelijk nog fragiel.

Het is daarom van groot belang dat de raad op de hoogte is van de risico’s van grote projecten. Zoals het college al eens heeft gezegd is het niet in het belang van de projecten dat alles openbaar wordt, en daarom zou de raad regelmatig vertrouwelijk geïnformeerd moeten worden over de stedelijke projecten o.a. over de risico’s. Voor zover dat mogelijk, is behoort het debat natuurlijk publiekelijk gevoerd te worden. Het vertrouwelijk informeren van de raad is alleen bedoeld als een ‘last resort’, want de toekomst van de stad gaat niet alleen de raad aan, maar vooral de burgers van de stad.

Transparantie tussen college en raad versterkt uiteindelijk de raad in zijn kaderstellende en controlerende taken. Wat betreft de controlerende taak van de gemeenteraad is de jaarrekening een cruciaal stuk waarin de het college verantwoording aflegt over het gevoerde beleid van het voorgaande jaar. Uit de jaarrekening zelf zal dan ook over de hele breedte duidelijk moeten worden welke afgesproken prestaties niet/wel zijn gehaald.

Bij de huidige jaarrekening is dat niet altijd even duidelijk, dus daar moet verbetering in komen. Maar de raad kan ook zelf haar verantwoordelijkheid nemen en kiezen om de jaarrekening niet tegelijk met de kaderbrief te behandelen, zodat de jaarrekening de aandacht krijgt die het verdient. In het belang van de stad en de rol van de raad als de uiteindelijke controlerende macht op lokaal niveau.

Deze tekst is een aangepaste versie van mijn bijdrage in de commissie stadsontwikkeling. Klik hier voor de tekst van de bijdrage.

vrijdag 28 mei 2010

Hoorzitting over de Maastrichtse woningmarkt - een eerste succes.

Deze dinsdag had ik de eerste vergadering van de commissie Stadsontwikkeling als burgerlid namens de PvdA. Spannend, aangezien Frans Bastiaens (PvdA raadslid) die samen met mij in de commissie zit niet aanwezig kon zijn. Ik moest het dus alleen doen. Er stonden een aantal dossiers op de agenda zoals de woonwagenlocatie Maastrichterweg en het bestemmingsplan Maastricht Centraal.

Iets wat niet op de agenda stond was het verzoek van de PvdA, van Frans en ik, om een hoorzitting over de Maastrichtse woningmarkt te organiseren. (zie hier)
Na de bezorgde signalen van buurtbewoners, experts en de wethouder over de grootschalige verkoop van woningen door Servatius willen wij namelijk meer weten over de effecten van het beleid van de woningcorporaties op de stad. Maastricht staat namelijk voor de uitdaging om de stad aantrekkelijk te houden voor nieuwe bewoners in spe. Hoe richten we onze stad in? Op welke manier kunnen woningcorporaties hun beleid met de gemeente afstemmen? En hoe zorgen we ervoor dat de voorraad sociale woningbouw niet onder druk komt te staan? Allemaal relevante vragen die in de komende tijd beantwoord moeten worden, maar zo zijn er nog zovele vragen te stellen over de toekomst van de Maastrichtse woningmarkt.

Aan het begin van de vergadering stelde de voorzitter van de commissie stadsontwikkeling, John Aarts van de VVD, voor om het verzoek te behandelen aan het eind van de vergadering. Eenmaal bij het punt aanbeland gingen alle partijen niet alleen akkoord, maar dachten zij direct ook mee over hoe we inhoud kunnen geven aan de hoorzitting. Erg positief dus! Nu zorgen dat de hoorzitting zo spoedig mogelijk georganiseerd kan worden!

donderdag 15 april 2010

Mijn herinneringen aan Jean Jacobs

Vandaag neemt Jean Jacobs tijdens een receptie op het stadhuis afscheid als wethouder van deze stad. Na 8 jaar wethouder te zijn geweest en daarvoor 4 jaar fractievoorzitter van de PvdA stopt hij ermee.

Het was 4 à 5 jaar geleden toen ik Jean Jacobs voor het eerst ontmoette. Hij kwam toen op mij over als een afstandelijke bestuurder, een technocraat in plaats van een politicus. Ik was dus in eerste instantie niet zo gecharmeerd van hem.

Het was kort voor de verkiezingen van 2006 en ik had als voorzitter van Jonge Socialisten Maastricht overleg met onze vertegenwoordiger in het bestuur. Zij vertelde mij wat ze had meegemaakt tijdens een vergadering waar Jean Jacobs ook bij aanwezig was. Tijdens die vergadering had Jean Jacobs namelijk een briefje doorgeschoven, zoals dat wel vaker gaat tijdens vergaderingen. Op dat briefje stond volgens haar “Eigendom is diefstal”. Ik heb mij laten vertellen dat deze uitspraak afkomstig is van de Franse socialist Pierre-Joseph Proudhon (1809-1895). Uit die tekst sprak een baldadigheid die mij wel aansprak. Deze baldadigheid of dwarsheid, hoe je het ook wil noemen, toonde hij ook vorige week in de Limburger.

De jaren daarna heb ik Jean Jacobs steeds beter leren kennen. Als wethouder was hij het liefst zakelijk en rustig, want dat hoort bij je rol als bestuurder vond hij. Maar bij onderwerpen als de Sphinx borrelde het bij hem van binnen zo erg dat hij de emoties niet onder controle kon houden. Op die momenten werd hij vaak gecomplimenteerd dat hij zo gepassioneerd had gesproken. Juist die emoties die hij liever niet toonde, lieten zien dat hij het nog altijd om de juiste redenen deed.

Tijdens de afgelopen vier jaar stelde hij zich als wethouder heel duaal op. Op fractievergaderingen kwam hij amper, alleen als hij expliciet werd uitgenodigd door de fractie. De wethouder en de fractie waren het daardoor ook niet altijd met elkaar eens, maar dat paste binnen het duale systeem.

Veel mensen zullen Jean Jacobs gaan herinneren als de wethouder die van Maastricht culturele hoofdstad van Europa 2018 wilde maken en daarin ambitieus te werk ging. Zelf zal ik hem herinneren als een bestuurder die vooral een PvdA'er was bij wie je altijd langs kon komen voor advies. Een bestuurder met het hart op de juiste plek. Een PvdA'er die op de buitenwereld overkwam als een technocraat, maar het niet was.

donderdag 18 maart 2010

Fatsoenlijk bestaan

Gisteren is bekend geworden dat Job Cohen de enige kandidaat is voor het lijsttrekkerschap van de PvdA. Ik ben zelf erg blij met zijn kandidatuur. Het is namelijk een man met draagvlak in alle delen van de Nederlandse bevolking en heeft daarmee de potentie om groepen die ver van elkaar staan op het moment dichter bij elkaar te brengen.

Echter een ding viel mij wel op tijdens zijn speech waarin hij aankondigde dat hij zich kandidaat stelde voor het lijsttrekkerschap. Hij nam namelijk ‘een fatsoenlijk bestaan’ als rode draad voor zijn verhaal. De nadruk hierop komt uit het beginselprogramma uit 2005 dat onder leiding van Wouter Bos is geschreven. In 2008 heb ik in “Wouter Bos slaat de plank totaal mis” al eerder kritiek gegeven op het gebruik van ‘een fatsoenlijk bestaan’ als leidraad voor politiek handelen. Mijn grootste kritiek was toen dat het karig en weinig ambitieus is als beginsel. “Fatsoen is het resultaat, niet van politieke of sociale strijd, maar van redelijk overleg tussen beschaafde mensen die allen in ongeveer dezelfde omstandigheden verkeren, elkaar respecteren en met rust laten” betoogde Jan Pronk al in zijn Den Uyl-lezing van 2007. Juist op het moment dat groepen steeds verder uit elkaar zijn komen te staan en respect ten opzichte van elkaar is verdwenen is fatsoen ontoereikend om te komen tot een maatschappij waar iedereen mee telt, een inclusieve maatschappij.

Fatsoen is iets wat ik juist associeer met het CDA in de zin van ‘fatsoen moet je doen’ en niet met de PvdA. Dat terwijl er juist een roep is binnen en buiten de partij om zich als dé progressieve partij van Nederland te profileren, met een nadruk op ‘fatsoen’ doe je dat niet.

Dinsdag jl. hield Prof. Arnold Heertje een pleidooi voor ‘de kwaliteit van het bestaan’ in De Wereld Draait Door. Op het eerste gezicht niet veel meer dan een ‘fatsoenlijk bestaan’. Echter het gaat verder dan dat. Het was in 1963 dat Joop den Uyl een essay schreef met de titel “De kwaliteit van het bestaan”. In die tijd maakte Nederland een enorme economische groei mee en de consumptiemaatschappij was een feit geworden. In het artikel waarschuwt hij voor een focus op verdere economische groei om armoede te laten verdwijnen in Nederland. Hij pleitte voor meer aandacht voor de algemene voorzieningen om zo de kwaliteit van leven te verbeteren in brede zin. Zodat kinderen kunnen opgroeien in een gelijkwaardige situatie en ouderen een kwalitatief leven kunnen leiden.

Nu we in een internationale crisis zitten en in de komende jaren 29 miljard structureel bezuinigd moet worden om te voorkomen dat de begrotingstekorten bij de overheid niet uit de hand lopen wordt het bewaken en zo mogelijk bevorderen van de kwaliteit van bestaan extra belangrijk. Juist nu moet bij keuzes niet de economische belangen prevaleren, maar de maatschappelijke keuzes. Hervormen gaat namelijk niet alleen om hoe je de overheidsfinanciën op orde brengt, maar om wat voor een samenleving je voor ogen hebt. Daarbij moet niet een fatsoenlijk bestaan voorop staan, maar een samenleving waar de kwaliteit van het bestaan voorop staat gebaseerd op gelijkwaardigheid en inclusiviteit.

In dit licht hoop ik dat de programmacommissie van de PvdA kiest voor een visie op Nederland waarin de kwaliteit van het bestaan voorop staat, een visie waarbij men kiest voor een Nederland waar iedereen mee telt, een visie waarmee “de boel bij elkaar” gehouden wordt.

dinsdag 9 maart 2010

Bedankt en een blik vooruit

Deze week is de eerste volle week zonder campagne. Het voelde in eerste instantie vreemd aan, maar ook rustgevend. Nu kan ik rustig mijn achterstanden van de laatste weken in halen mbt mijn studie. Ik zeg misschien wel rustig, maar het is veel werk.

Vorige week was het voor PvdA Maastricht een teleurstellend resultaat, 7 zetels overgehouden van de 13 die wij hadden. Even leek het er op dat het maar 6 zetels zouden zijn, dat was een echte nekslag. Gelukkig bleek het later een fout te zijn. Met 7 zetels is de PvdA samen met het CDA de grootste, dat biedt perspectief voor een goede samenwerking. Echter dat zal afwachten worden, want de coalitie-onderhandelingen beginnen morgen pas. Een ding wil ik de onderhandelaars wel meegeven: Kies voor een groter college van B en W, want een college moet niet alleen besturen, maar ook in contact treden met de bevolking. Daarvoor had het huidige college van 4 wethouders weinig tijd. Dat moet nu anders dus!

Het resultaat betekent ook dat ik niet in de raad gekozen ben, erg jammer. Ook al was de PvdA niet populair in Maastricht toch gaven 66 burgers hun voorkeurstem aan mij. Hartstikke bedankt daarvoor! Eerlijk gezegd is het voor mij geen ramp dat ik niet in de raad ben gekozen, want ik heb nog een hele toekomst te gaan. Het is vooral jammer voor de hardwerkende PvdA'ers die in de raad zaten en er nu weer voor gingen zoals; Jean, Chris, Harie en George.

Nu is het tijd om vooruit te kijken en als PvdA te laten zien dat we onverminderd hard blijven strijden voor een Maastricht waar iedereen mee telt!

vrijdag 26 februari 2010

Artikel Observant 25 februari

Het onderstaande portret is gisteren, donderdag 25 februari, geplaatst in de Observant:

Antoine van Lune (24) staat op de tiende plaats op de lijst van de PvdA (nu 13 zetels). Hij is bachelorstudent aan de European Law School

Wat wil je bereiken voor studenten? “Ik vind dat de gemeente meer kan doen om studenten te informeren over de huurprijzen. Nu betalen ze vaak veel te veel. Goede voorlichting kan dat voorkomen. Ten tweede vind ik dat alle evenementen gelijkwaardig behandeld moeten worden. Nu staat de gemeente op de achterste benen als er geluidsoverlast is bij een cultuurfestival als Bruis, maar als André Rieu te hard speelt hoor je er niemand over. Tot slot moet er volgens mij geïnvesteerd worden in de werkgelegenheid. Nu hebben studenten vaak geen andere keus dan na hun studie weg te trekken uit Maastricht voor een baan.”
Waarom heb je geen studentenpartij opgericht? “Daar voel ik niks voor, alle inwoners zijn even belangrijk. Daarbij heb ik me altijd goed gevoeld bij het gedachtegoed van de PvdA, dat is echt mijn partij.”
Waar ligt je kracht als politicus? “Dat ik al een tijdje meeloop, maar niet mijn passie heb verloren. Ik wil me dag en nacht inzetten voor een betere gemeente.”

dinsdag 23 februari 2010

Maastricht: universiteitsstad of studentenstad?

Gisteren werd door studentenvereniging KOKO een debat georganiseerd waar alleen thema’s voor studerend Maastricht aan de orde kwamen. Tijdens de inleiding op het debat werd al duidelijk dat dit voor de politici toch wel een pittige avond zou worden: weinig informatie over studenten in de verschillende verkiezingsprogramma’s. Maastricht pretendeert een echte studentenstad te zijn, maar wat doen we voor onze studenten en hoe welkom zijn de studenten?

Bij de eerste stelling bleek al snel dat verkiezingen toch ook altijd weer de nodige snelle toezeggingen opleveren: de gemeentelijke belasting wordt eindelijk aangepakt. Niet langer zal de langstwonende bewoner in een studentenhuis worden aangeslagen. Nee, vanaf vandaag gaat dat in Maastricht anders, want gisteren heeft men ontdekt dat Nederland een gemeentelijke basisadministratie heeft!
Ik zou ook willen dat niet langer de langstwonende bewoner wordt aangeslagen en zo het probleem oplossen, maar ergens zegt de student rechten in mij dat ik daarvoor toch echt even met Den Haag in gesprek moet gaan. Misschien wil Mei Li Vos (Tweede kamerlid PvdA) zich er wel voor inzetten?!

Het tweede onderwerp “de brain drain” leverde toch ook weer de nodige open deuren op: te weinig banen, de mensen trekken weg. Enerzijds is te verklaren dat veel studenten na hun studie weer vertrekken naar elders. Immers veel van onze buitenlandse studenten kiezen na hun studie toch echt voor een baan in hun eigen land.
Bij dit onderwerp werd ook heel even gesproken over de gastvrijheid van Maastricht. Tja, daar kun je hele bomen over opzetten. Hoe gastvrij is Maastricht, als mensen van buiten Maastricht consequent als ‘Hollenders’ worden neergezet? Je mag hier wel wonen, leven en studeren, maar als je de echte Maastrichtenaar een voet dwars zet dan ben je ineens een ‘Hollender’. Kortom op dat gebied valt in Maastricht vast nog een wereld te winnen.

Aan het einde van het debat blijkt overigens toch ook weer vooral dat de leefbaarheid voor studenten in onze stad eigenlijk toch vooral neerkomt op het realiseren van concrete zaken: waar blijft dat voetbalveld in Heugem (dat zouden wij overigens ook wel eens willen weten van de CDA lijsttrekker en wethouder van Sport). “Een disco!” roepen Stadsbelangen en VVD’er John Aarts in koor: samen met Johnnie de voetjes van de vloer? Toch gaan deze partijen voorbij aan het feit dat zich al jaren geen ondernemer in Maastricht meldt om een disco te beginnen. En je zou toch denken dat juist onze liberalen het spel van vraag en aanbod uitstekend beheersen? Ook de roep om nachtkroegen doet het goed: dan heeft men mazzel, want al jaren zijn er een stuk of vier nachtvergunningen te vergeven, maar geen ondernemer die zich daarvoor meldt.

Tot slot wordt er ook nog even gesproken over de parkeerproblemen in deze stad en het gebrek aan fietsenstallingen. Inderdaad, daar moet nu eens nodig iets aan gebeuren. Al maanden probeert de PvdA GroenLinks wethouder Wim Hazeu te bewegen om nu eindelijk eens met de Universiteit om de tafel te gaan zitten ten einde de parkeerproblemen op te lossen. En die fietsen: in 2009 was de GroenLinks wethouder eindelijk zover om na dreiging van een PvdA motie overstag te gaan en niet meer alles wat los en vast zit weg te slepen. Op de valreep wist PvdA wethouder Costongs nog te melden dat het aantal fietsstallingsplaatsen bij het station zal worden uitgebreid. En nu maar hopen dat de treinen dan ook na 21:30 uur zullen gaan rijden en we toch echt de stap kunnen maken om van universiteitstad eindelijk studentenstad te worden.

vrijdag 5 februari 2010

Carnaval moet vooral carnaval blijven!


Groot was mijn verbazing toen ik het artikel “’Schijn van’ bereikt carnaval” in De Limburger las. Blijkbaar is het zo dat de harde werkers van de gemeente Maastricht geen ontbijtje mogen ontvangen van de carnavalsvierders, omdat het de schijn van belangenverstrengeling  zou hebben.
Het is natuurlijk absurd dat een ludieke actie van een kastelein die al jaren ontbijtjes verzorgd voor de zate hermeniekes niet mag. Tijdens carnaval willen we allemaal veel plezier hebben in de stad. De mensen van stadsbeheer bij de gemeente Maastricht zorgen er constant voor dat de stad er schoon bij ligt. Tijdens carnaval is dit een hels karwei. Op het moment dat burgers van de stad iets willen doen om deze harde werkers te bedanken dan mag het niet, want dat zou de schijn van belangenverstrengeling hebben. Welke schijn? De schijn dat Maastrichtenaren goed opgevoed zijn?!
De gedragscodes zijn bedoeld om te voorkomen dat ambtenaren bij belangrijke beslissingen niet meerdere belangen hebben of het idee zouden kunnen geven dat ze die hebben. Het ontvangen van een ontbijtje tijdens carnaval als dank voor het harde werken namens de carnavalsvierders valt daar toch niet onder? Of zou men denken dat anderen dan zouden kunnen denken dat het stoepje voor het bewuste café nog schoner zou worden geveegd?
Ik mag dan wel een Hollender zijn, maar zelfs ik snap deze gedachtekronkel van de gemeente Maastricht niet. Laten we carnaval vooral niet verpesten door zulke onzin!

maandag 1 februari 2010

Canvassen in Blouw Dörrep

Afgelopen zaterdag gingen we met de PvdA canvassen in Blauw Dorp. Ik zou het wel op zijn Mestreechs willen zeggen, maar het klinkt lachwekkend als ik dat probeer.

We gingen met een groep van zeven mensen de buurt in. Samen met Jacques en Frans ging ik op de Ruttensingel langs de huizen. Doel was om er achter te komen wat er in de buurt speelt. De week daarvoor hadden we al een paar straten gedaan. Toen waren we langs de deuren gegaan op de Proosdijweg. Veel buurtbewoners klaagden over verloedering van de buurt, en vooral troep op straat. Op de Ruttensingel speelden weer andere zaken. Daar klaagden de buurtbewoners over de hard rijdende auto's op de Ruttensingel en drugsdealers.

Ook al hebben de meeste buurtbewoners wat te klagen de meesten vinden het fijn wonen in Blauw Dorp. Vooral het feit dat ze veel winkels in de buurt hebben en zo in het centrum van de stad zijn maakt dat de buurtbewoners het fijn wonen vinden.

Ik woon al 4 jaar in Blauw Dorp, maar door het canvassen kom ik eindelijk echt in contact met de buurtbewoners en wat er speelt in de wijk. In de toekomst dus de moeite waard om weer te doen!