donderdag 15 april 2010

Mijn herinneringen aan Jean Jacobs

Vandaag neemt Jean Jacobs tijdens een receptie op het stadhuis afscheid als wethouder van deze stad. Na 8 jaar wethouder te zijn geweest en daarvoor 4 jaar fractievoorzitter van de PvdA stopt hij ermee.

Het was 4 à 5 jaar geleden toen ik Jean Jacobs voor het eerst ontmoette. Hij kwam toen op mij over als een afstandelijke bestuurder, een technocraat in plaats van een politicus. Ik was dus in eerste instantie niet zo gecharmeerd van hem.

Het was kort voor de verkiezingen van 2006 en ik had als voorzitter van Jonge Socialisten Maastricht overleg met onze vertegenwoordiger in het bestuur. Zij vertelde mij wat ze had meegemaakt tijdens een vergadering waar Jean Jacobs ook bij aanwezig was. Tijdens die vergadering had Jean Jacobs namelijk een briefje doorgeschoven, zoals dat wel vaker gaat tijdens vergaderingen. Op dat briefje stond volgens haar “Eigendom is diefstal”. Ik heb mij laten vertellen dat deze uitspraak afkomstig is van de Franse socialist Pierre-Joseph Proudhon (1809-1895). Uit die tekst sprak een baldadigheid die mij wel aansprak. Deze baldadigheid of dwarsheid, hoe je het ook wil noemen, toonde hij ook vorige week in de Limburger.

De jaren daarna heb ik Jean Jacobs steeds beter leren kennen. Als wethouder was hij het liefst zakelijk en rustig, want dat hoort bij je rol als bestuurder vond hij. Maar bij onderwerpen als de Sphinx borrelde het bij hem van binnen zo erg dat hij de emoties niet onder controle kon houden. Op die momenten werd hij vaak gecomplimenteerd dat hij zo gepassioneerd had gesproken. Juist die emoties die hij liever niet toonde, lieten zien dat hij het nog altijd om de juiste redenen deed.

Tijdens de afgelopen vier jaar stelde hij zich als wethouder heel duaal op. Op fractievergaderingen kwam hij amper, alleen als hij expliciet werd uitgenodigd door de fractie. De wethouder en de fractie waren het daardoor ook niet altijd met elkaar eens, maar dat paste binnen het duale systeem.

Veel mensen zullen Jean Jacobs gaan herinneren als de wethouder die van Maastricht culturele hoofdstad van Europa 2018 wilde maken en daarin ambitieus te werk ging. Zelf zal ik hem herinneren als een bestuurder die vooral een PvdA'er was bij wie je altijd langs kon komen voor advies. Een bestuurder met het hart op de juiste plek. Een PvdA'er die op de buitenwereld overkwam als een technocraat, maar het niet was.