Voorkomen, beschermen en herbouwen

Komende maand komt een commissie onder leiding van hoogleraar en Eerste kamerlid Nico Schrijver met een resolutie Internationaal beleid. Dit doet de commissie op verzoek van het PvdA partijbestuur. De resolutie zal besproken worden tijdens het PvdA congres in januari. Deze belangwekkende resolutie komt op een cruciaal moment. Burgers voelen zich steeds vaker bedreigd door wat er van buiten komt. Internationale solidariteit komt steeds meer onder druk te staan. En de PvdA-fractie lijkt steeds meer toe te geven aan deze druk. Een schrijnend voorbeeld hiervan was de tegenbegroting van de PvdA. In plaats van de bezuiniging op ontwikkelingssamenwerking van het kabinet terug te draaien liet de fractie deze in stand.

Het is dus hoog tijd voor een resolutie internationaal beleid met een duidelijk sociaaldemocratisch geluid over internationale solidariteit in de huidige tijd. Hier hoef je niet lang naar te zoeken, want de VN heeft in 2005 een duidelijk signaal afgegeven door een nieuwe doctrine te omarmen, namelijk “the responsibility to protect”. Deze doctrine sluit perfect aan bij de waarden waar de PvdA voor staat. De doctrine spreekt ons als burgers en landen er op aan dat wij een verantwoordelijkheid hebben voor elkaar. Dat we voor elkaar behoren op te komen wanneer dat nodig is. Niet alleen wanneer het dreigt fout te gaan, maar ook om te voorkomen dat burgers in mensonterend situaties raken en de verantwoordelijkheid om samen met de burgers het land weer op te bouwen.

Soevereiniteit van landen is namelijk geen absoluut begrip. We kunnen burgers niet aan hun lot overlaten wanneer de overheid niet meer in staat is of zelfs onwillig is om zijn burgers te beschermen. Te vaak hebben we aan de zijlijn gestaan en staan we dat nog steeds, terwijl overheden zich tegen hun eigen volk keren of niet meer in staat zijn hun volk te beschermen tegen welk gevaar dan ook. Pas wanneer de schade al aangericht is, komen de internationale gemeenschap en medeburgers in actie. Op het moment dat het te laat is, de opbouw decennia gaat duren en dus de kosten het grootst zijn.

Wanneer we onze internationale solidariteit serieus nemen binnen de PvdA, zullen we onze verantwoordelijk moeten nemen om als internationale gemeenschap voor onze medeburgers waar ook ter wereld op te komen. Niet omdat wij vinden dat het nodig is om in te grijpen, maar omdat burgers over onze grenzen heen onze hulp nodig hebben en deze hulp ook willen.

We zijn allemaal AUF activisten

Het is maandagavond en we zijn op het terrein van Europacamp aan de Attersee in Oostenrijk. Hier zijn naar schatting 2500 jongeren van socialistische en sociaal-democratische partijen uit heel de wereld verzameld. We zijn op het IUSY world festival 2011.

Iedereen die al gearriveerd is heeft zich op deze eerste dag van het festival verzameld bij het hoofdpodium. Het is anders dan normaal, de vlaggen worden kalm in de lucht gehouden en de sfeer is timide. We hebben een kaars in onze handen die nog niet is aangestoken. Op de banner op de achterkant van het hoofdpodium staat: "Vandaag zijn we allemaal AUF activisten." AUF is de Noorse sociaal-democratische jongerenorganisatie waarvan zoveel leden die noodlottige vrijdagmiddag verzameld waren op het eiland waar meer dan 60 jongeren doodgeschoten zijn. Het was een van de organisaties die met 100 jongeren aanwezig zouden zijn op het festival hier in Oostenrijk. Veel van hen waren ook op het eiland aanwezig afgelopen vrijdag.

De verschrikkelijke gebeurtenissen in Noorwegen zijn de reden voor de ingetogen openingsceremonie van het festival, dat anders zo feestelijk begint. De ceremonie begint met een artiest die op zijn gitaar een aantal (voornamelijk Duitse) anti-fascistische liederen zingt.

De speeches die daarna worden gehouden zijn duidelijk en niet mis te verstaan. De aanval op de AUF jongeren is een aanval op ons allemaal. Het is een aanval op de waarden en normen waar wij voor staan als socialistische en sociaal-democratische partijen. We laten ons niet uit het veld slaan. We blijven strijden voor een eerlijke wereld gebaseerd op gelijkheid en solidariteit. We weten waar we vandaan komen en we weten waar we naartoe willen.

De kaarsen worden aangestoken en 'Bella ciao' wordt ingezet. Een anders zo strijdlustig Italiaans lied over de strijd tegen het fascisme, dat nu ingetogen wordt gezongen door de grote groep aanwezigen. Afsluitend wordt de Internationale uit volle borst meegezongen. Een uiting van de overtuiging dat iedereen nog even krachtig voor de idealen staat waarop een aanval is gepleegd.

De verschrikkelijke gebeurtenissen in Noorwegen zijn niet alleen een aanval op de waarden en normen van sociaal-democratische partijen. Het is een aanval op iedereen die staat voor een open democratie zonder discriminatie op welke grond dan ook. De Noorse premier zei dan ook alles toen hij als reactie op de terreurdaad zei: "Niemand kan ons tot zwijgen bombarderen. We zullen reageren met meer democratie en nog meer medemenselijkheid."

Een keurmerk zonder betekenis

De branchevereniging van leegstandsbeheerders heeft een keurmerk in het leven geroepen voor leegstandsbeheer (KLB). Leegstandsbeheerders die dit keurmerk willen krijgen moeten aan een gedragscode en aan een aantal vereisten voldoen. Dit klinkt allemaal erg positief. Maar wanneer je de voorwaarden en gedragscode van het keurmerk bekijkt, valt het behoorlijk tegen. Leegstandsbeheerders gaan grotendeels op dezelfde voet verder.

In maart schreef ik al over hoe leegstandsbeheerders de huurwet omzeilen (lees hier). Leegstandsbeheerders verhuren ruimtes in de panden door middel van een bruikleenovereenkomst. In deze overeenkomst staan bepalingen die inbreuk maken op de persoonlijke levenssfeer, daarnaast plegen de beheerders huisvredebreuk door de ruimtes te betreden zonder toestemming van de huurders. Om maar niet te spreken over de opzegtermijn van twee weken en bepalingen die huurders verbieden om met de pers of de politiek te praten.

Met de komst van een keurmerk zou je verwachten dat de positie van huurders zou verbeteren en de opzegtermijn verlengd zou worden, maar niets is minder waar. Het keurmerk is niet meer dan het vastleggen van de huidige praktijk. In plaats van duidelijke regels met betrekking tot huisvrede, respecteren van de persoonlijke levenssfeer en het verbieden van onnodige bepalingen, wordt er in twee A4tjes geschermd met vage termen en protocollen. Zo moet de leegstandsbeheerder de gedragscode “goed leegstandsbeheer” ondertekenen. Dit komt neer op vier basiswaarden: betrouwbaarheid, professionaliteit, maatschappelijke verantwoordelijkheid en transparantie. In de gedragscode komt men alleen niet verder dan een summiere beschrijving van een paar regels per basiswaarde. Over de inhoud van de protocollen blijft de gedragscode en de inspectielijst van het keurmerk ijzingwekkend stil.

Het voorgaande stemt niet gerust dat de branche volwassen genoeg is voor zelfregulering. Het keurmerk is juist een bewijs van onvermogen. Het is daarom de politiek die zal moeten pleiten voor strengere regels voor leegstandsbeheer en zolang de situatie niet verbetert zullen overheden hun leegstaande panden moeten verhuren door middel van tijdelijke verhuur, een vorm van verhuur waar huurders recht hebben op een halfjarig contract en een opzegtermijn van 3 maanden. Als de politiek niet ingrijpt, zullen leegstandsbeheerders gewoon op oude voet verder gaan.

Klik hier om de gedragscode en inspectielijst te bekijken.

Naar aanleiding van de beantwoording van het college van B en W heb ik namens de PvdA-fractie vervolgvragen gesteld over leegstandsbeheer (lees hier).

It gets better (deel 2)

In november schreef ik nog in It gets better over het project dat in de Verenigde Staten is opgestart om jonge pubers die het moeilijk hebben een hart onder de riem te steken. Een inspirerende campagne met veel filmpjes van bekende en onbekende Amerikanen. In Limburg heeft COC Limburg de handschoen opgepakt en ook een korte film gemaakt met de titel “It gets better”. In de korte film vertellen bekende en onbekende homo's en lesbiennes uit Limburg over hun coming out. Voor de een waren de reacties positief en de ander is door een moeilijke periode gegaan. Uiteindelijk is het met iedereen goed gekomen.

Dat deed mij weer denken aan mijn eigen coming out. Vergeleken met de meeste jongeren tegenwoordig ben ik pas laat uit de kast gekomen. Ik schat dat ik 20 was. Voordat je uit de kast komt gaat een geruime tijd vooraf. Voor mij ging er minstens een jaar aan vooraf voordat ik zelf had geaccepteerd dat ik homo ben. Zelf had ik het geluk dat ik een collega op het werk had die homo is. Uiteindelijk heb ik de moed bijeen geschraapt om het hem te vertellen. Het hielp enorm om iemand te hebben waar ik mee kon praten. Dat heeft ook geholpen om het aan mijn moeder en mijn vrienden te vertellen. Zonder dat je een legitieme reden hebt om te denken dat ze negatief zullen reageren ben je toch bang voor negatieve reacties. Gelukkig heeft iedereen tegenover mij erg positief gereageerd. Nu ben ik trots op wie ik ben en denk ik wel eens; had ik het maar eerder gedaan.

Als samenleving moeten we de drempel zo klein mogelijk maken voor de jongeren die nog uit de kast moeten komen, want het is al een hele stap om het van jezelf te accepteren. Hopelijk komt er nog een tijd dat het vanzelfsprekend is dat je er voor uitkomt.

Hieronder de korte film van COC Limburg met o.a. Onno Hoes, Jacques Vinders en Erol Oztan. Op 18 april wordt de film officieel gepresenteerd in Café Rosé om 19:00 uur in aanwezigheid van burgemeester Hoes.

Antikraak beheer staat op de politieke agenda in Maastricht!

Een week geleden schreef ik in mijn blog over de praktijken van leegstandsbeheerders zoals Ad Hoc beheer en Camelot. Deze bedrijven omzeilen de huurbescherming en zij respecteren niet de huisvrede van de bewoners. Naar mijn mening moeten deze praktijken zo snel mogelijk stoppen.

Naar aanleiding van mijn blog en de vragen die ik namens de PvdA heb gesteld aan de wethouder ben ik gebeld door onder andere Ad Hoc beheer, tegelijkertijd kreeg ik ook reacties van mensen die ervaringen hebben met leegstandsbeheerders. Daarom heb ik dinsdag namens de PvdA in de commissie Stadsontwikkeling voorgesteld om antikraak beheer op de agenda van de raadscommissie te zetten. Daarmee is de commissie akkoord gegaan.

Ik roep daarom iedereen op om mij te e-mailen over ervaringen met leegstandsbeheerders in Maastricht! Stuur je reacties naar vanlune2000@gmail.com. Er wordt vertrouwelijk met alle reacties omgegaan.

Anti-kraak wonen: huren zonder huurbescherming

Al sinds de jaren tachtig bestaan er anti-kraakbureaus en we zijn er maar al te blij mee, want zo hebben we geen last van krakers en is er (tijdelijk) goedkope woonruimte voor wie geen geschikte woning kan vinden. Het is echter geen rozegeur en maneschijn bij de anti-kraakbureaus, want bewoners van panden die in beheer zijn van deze bureaus blijken helemaal geen rechten te hebben. Zo ontstaat er onbedoeld een groep huurders die buitenspel staat op de woningmarkt.

Anti-kraakbureaus maken namelijk geen gebruik van normale huurcontracten maar van bruikleenovereenkomsten. Door deze constructie weten ze buiten de huurwet te blijven. Dit betekent dat de bewoners zich niet kunnen beroepen op de bescherming van de huurwet. De opzegtermijn is bijvoorbeeld maar 2 weken. Dat is niet alles: bewoners kunnen geen beroep doen op huurbescherming, hebben geen huisvrede waar inbreuk op kan worden gemaakt en hun persoonlijke levenssfeer kan worden aangetast. Zo bevat de bruikleenovereenkomst een bepaling dat het anti-kraakbureau zonder aankondiging het pand mag betreden. Daarnaast bevat de bruikleenovereenkomst verschillende bepalingen die leiden tot inmengen in de persoonlijke levenssfeer van de bewoner. Het is ongehoord dat een anti-kraakbureau gebruik kan maken van dergelijke bepalingen terwijl de bewoners niet worden beschermd.

Maar het kan gewoon anders. De wetgever heeft voorzien in de mogelijkheid van tijdelijke verhuur. Hierbij hebben bewoners wel huurbescherming, huisvrede en er is geen inmenging in de persoonlijke levenssfeer. De verhuurder behoudt flexibiliteit met een opzegtermijn van 3 maanden. Dit biedt genoeg mogelijkheden om het gebruik van bruikleenovereenkomsten door anti-kraakbureaus in de toekomst te verbieden. Zolang dat nog niet door de regering is doorgevoerd kan de gemeente ook ingrijpen. De gemeente moet door middel van een leegstandsverordening eisen stellen aan de anti-kraakbureaus die in de stad actief zijn. Een anti-kraakbureau dat inbreuk maakt op de huisvrede en de persoonlijke levenssfeer krijgt dan geen vergunning.

De gemeente maakt zelf ook gebruik van een anti-kraakbureau. Voor zover dat mogelijk is, moet de gemeente de samenwerking met anti-kraakbureaus stopzetten en voortaan gebruik maken van tijdelijke verhuur. De gemeente hoort hier namelijk het goede voorbeeld te geven. De overheid behoort niet geassocieerd te worden met praktijken waarbij allerlei wetten worden omzeild.

Voor mij is het duidelijk: de huidige praktijken van anti-kraakbureaus moeten stoppen. Geen omzeiling meer van de huurbescherming, geen inbreuk op de huisvrede en geen inmenging meer in de persoonlijke levenssfeer. De gemeente en het rijk hebben de middelen in handen om hier een einde aan te maken.

Namens de PvdA fractie heb ik hierover vragen gesteld aan het college van B en W. Klik hier om de vragen te bekijken.