Veiligheid is een ‘hot item’ in Maastricht. Iedereen vindt
het belangrijk en iedereen heeft een mening over het veiligheids- en drugsbeleid
van de gemeente en politie. Daar ben ik geen uitzondering op. Vele malen heb ik
duidelijk gemaakt dat ik weinig heil zie in het huidige drugsbeleid van de
burgemeester en dat ik mij zorgen maak over de stijging van het aantal
zogenoemde ‘high impact crimes’ (denk aan geweld, inbraak, diefstal en overvallen).
Het is gemakkelijk om je mening te geven vanaf de zijlijn, dus ik vond het tijd
om eens te zien hoe het er in de praktijk aan toe gaat. Deze ervaringen kan ik
dan meenemen in de discussies over het nieuwe veiligheidsbeleid. Maandagavond 18
augustus jl. was het zover; een hele avond mee met de Officier van Dienst bij
de politie.
Na een dag werken kom ik aanfietsen aan de achterzijde van
het politiebureau. De agent bij wie ik in
zal stappen, staat al bij de auto’s. De agent straalt duidelijk gezag uit door de
nieuwe kleding van de politie. De oude kleding van de politie gaf toch wel een
suf beeld van agenten achteraf bekeken.
Eenmaal onderweg raken we aan de praat waarom ik graag een
inkijkje wilde bij de politie. De agent
(Ron) geeft aan dat hij dacht dat ik vooral vanwege de drugsoverlast een kijkje
in de keuken wilde nemen. Daarop geef ik aan dat ik juist geïnteresseerd ben in
hoe het er in het algemeen aan toe gaat bij de politie. Tijdens de rit door
Maastricht raken we aan de praat over zijn eigen werkzaamheden, de
probleemfamilies, drugspanden, drugsrunners, inbraken en veel andere zaken.
We rijden Wittevrouwenveld binnen en aan de Jumbo rijden we
stapvoets voorbij. Ron legt uit dat er in het verleden veel problemen waren en
dat bepaalde families gebruik maakten van intimidatie en geweld om er gratis te
kunnen winkelen. Het personeel was zo bang dat er nooit aangifte werd gedaan,
maar signalen uit de buurt over de uit de hand gelopen situatie in de buurt
waren voor burgemeester en politie reden om in te grijpen. De situatie is nu
onder controle, maar Ron gaat altijd even langs de Jumbo tijdens zijn ritten. Ik
bedenk mij terwijl wij aan de Jumbo voorbij rijden dat dit de kleinigheden zijn
die het veiligheidsgevoel van burgers vergroot zonder dat Ron er veel tijd aan
hoeft te besteden.
Tijdens de rit wordt het mij steeds duidelijker dat goede en
voldoende wijkagenten cruciaal zijn in het verzamelen van informatie,
signaleren en voorkomen van incidenten. Door de Nationale politie en de
reorganisatie die daarmee gepaard gaat dreigt de capaciteit die beschikbaar is
voor wijkagenten in het gedrang te komen. Dat vind ik een zorgelijke zaak. Ik
hoop dat de burgemeester en politieleiding hier een oplossing voor weten te
vinden. De gemeenteraad moet ervoor zorgen dat er voldoende wijkagenten
blijven, door daarover afspraken te laten opnemen in het nieuwe
veiligheidsplan.
Ondertussen rijden we door De Heeg. Er komt een melding
binnen van skimming op de Vissersmaas (bij ’t Pothuiske). Er is niet direct een
andere wagen beschikbaar. Daarop besluit Ron om er snel(!) naar toe te rijden.
Skimmers blijven vaak in de buurt van de pinautomaat wachten. In korte tijd
weten we aan te komen op de locatie, maar eerst rijden we een stuk door om uit te
kijken naar verdachte personen. Dit heeft geen resultaat. De getuigen weten wel
een beschrijving te geven van twee mannen die zich verdacht hebben gedragen.
Tijdens het vervolg van onze rit komen bij het station nog
twee jongens tegen die zich verdacht ophouden voor het station. Volgens een
medewerker van de NS waren het drugsrunners. Ron wist bijna zeker dat hij beide
jongens ergens van herkende. Na het noteren van hun verhaal en hun gegevens
rijden we door naar het politiebureau voor een kop koffie en om de gegevens te
controleren. Daar komen we een van de andere agenten tegen die net van plan is
om naar de cameraruimte te gaan. Ron besluit om na het controleren van de
gegevens van de jongens, die overigens bekenden van de politie blijken te zijn,
naar de cameraruimte te gaan. Daar weten we in korte tijd beelden te vinden van
de twee mannen die beschreven zijn door de getuigen.
Aan het eind van de dienst maken we nog een rit. Tijdens de
rit komt er een melding binnen over een mishandeling van een man door twee
mannen bij het station. Snel rijden we naar het station waar ondertussen al
twee andere agenten aangekomen zijn. De twee daders zijn er al vandoor, de aangevallen
man is helemaal over de rooie en zijn vriendin is erg overstuur. Het blijken
Rotterdammers te zijn. De agenten weten de man te kalmeren en op de bus te
zetten richting Sittard, aangezien de treinen niet rijden. De agenten vermoeden
dat de daders drugsrunners zijn, maar vinden het onduidelijk hoe de onenigheid
heeft kunnen ontstaan.
Ondertussen bedenk ik mij dat dit soort incidenten ervoor
zorgt dat burgers zich onveilig voelen en klagen over drugsgerelateerde
overlast. Ron denkt op basis van zijn observaties niet dat er meer straathandel
is, maar dat deze door het drastisch verminderde aantal drugstoeristen vooral
zichtbaarder en soms ook agressiever is geworden. Ik kan mij niet aan de indruk
onttrekken dat het aantal drugsgerelateerde incidenten gegroeid is. Het aantal
registraties van drugsgerelateerde incidenten is namelijk flink gestegen sinds
de invoering van de ‘wietpas’ en dat cijfer heeft sindsdien geen
noemenswaardige daling laten zien.
Na het wachten totdat de bus vertrokken is, rijden we samen
met een agente terug naar het bureau. Het is ondertussen na tien uur ’s avonds
en de nachtdienst neemt het over. Terwijl ik in de auto zit, denk aan alle
indrukken die ik opgedaan heb en de verschillende onderwerpen die ik met Ron
heb besproken. Te veel om op te schrijven in mijn blog, maar genoeg om mee te
nemen in de politieke discussies van de komende tijd.
