Roze Zaterdag in Maastricht was succesvol en heeft nog nooit zo’n positieve aandacht gehad en van zoveel kanten steun gekregen als dit jaar. Regenboogvlaggen wapperden op het stadhuis en in tal van straten in de stad, er was de tentoonstelling “Gijsen, flikker op!” en een TV documentaire over die eerste roze demonstratie in Limburg, financiële steun van gemeente en provincie, een vrolijk regenboog ‘zebrapad’ op het Vrijthof, veel sponsoring en medewerking van alle kanten, en het feestelijke roze lint werd soepel en vakkundig doorgeknipt door de burgemeester zelf. Iemand nog iets te klagen? Nee toch?Het was intussen wel vrijwel de laatste officiële daad van de burgemeester. Weet u zeker dat als de keurig hetero getrouwde burgervader had zitten zoenen met een frisse jonge dame er net zo veel commotie was ontstaan? Als u uit een voor homoseksuelen niet zo fijn land als Rusland voor politiek asiel naar Nederland bent gevlucht, denkt u dan dat u hier met open armen wordt ontvangen? U weet dat u als homo niet in Iran, Saoedi-Arabië of de Islamitische Staat wil wonen. Maar weet u hoeveel openlijk homoseksuele voetballers er in Nederland spelen, in het betaald voetbal of bij de amateurs? Net zo veel als er homoseksuele leerlingen zijn op de middelbare school? Of op de werkvloer?
Moet iedereen dan weet hebben van zo’n privé zaak als seksualiteit? Nee, een en ander speelt zich achter de voordeur, ja zelfs achter de slaapkamerdeur af. Ien Dales, voormalig minister van Binnenlandse Zaken, had weliswaar een relatie met de vrouwelijke burgemeester van Haarlem, maar wenste het daar níet over te hebben. Onno Hoes dacht in een andere tijd te leven, maar had buiten de undercover TV reporter gerekend. Niemand heeft er iets mee te maken, toch vindt iedereen er wat van en wil er zich maar wat graag mee bemoeien!
We zijn van ver gekomen: nu kunnen homoseksuelen trouwen, kinderen adopteren of bij hun dood gewoon alles nalaten aan hun vrouw of man. Niet alleen in het progressieve Nederland, maar al heeft ‘t even geduurd ook in zulke niet zo vooruitstrevende landen als Frankrijk, Spanje, Ierland, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten is trouwen voor homo’s en lesbiennes nu mogelijk. (Oh ja, hier net over de grens in Duitsland trouwens niet.)
Op Roze Zaterdag was zoals altijd de meest gehoorde vraag in regionale en plaatselijke kranten en tv zenders dan ook: ‘is dat nou nog nodig?’ Want het lijkt toch allemaal zo vanzelfsprekend. Zo gewoon en zo onomkeerbaar dat er een ernstige roze metaalmoeheid is opgetreden, onverschilligheid zelfs: laat die homo’s maar een feestje houden ….
Nu is het feestje voorbij, zijn de regenboogvlaggen op het stadhuis gestreken en ligt het zebrapad er stilletjes bij te verkleuren. Toegegeven, het is “maar” een symbool en het mag ook nog het hele jaar blijven liggen, maar van wat voor aandacht van de stad voor – pak ‘m beet – 7 à 10% van haar bevolking getuigt zo’n vervagend symbool? En dan hebben we het niet over de aandacht tijdens die Roze Zaterdag, maar juist die voor de rest van het jaar en de tijden daarna.
Als dat zebrapad er nou eens – beetje fris bijgeschilderd, graag – zou blijven liggen, niet tot het eind van het jaar, maar zoals alle zebrapaden, gewoon voor altijd? Als symbool voor de aandacht voor deze minderheid, voor alle minderheden, als symbool van de tolerantie van Maastricht, van Nederland en als waarschuwing dat dat - elders maar ook hier – niet vanzelf gaat. En – ook al mag dat niet van de verkeerswetgeving – dan graag net als in Utrecht in regenboogkleuren gewoon dwars geschilderd zoals alle andere zebrapaden binnen de gemeentegrenzen.
Roos-Marie Bal, voorzitter bestuur KCEM Maastricht-Heuvelland
Liesbeth van Binnebeke, stafjurist rechtbank Limburg/COC regenboogambassadeur Maastricht-Heuvelland
Luca Duppen, President LGBT Maastricht
Maria Essers, voorzitter buurtplatform Argus
Geert Lamers, directeur RTV Maastricht
Antoine van Lune, burger-niet-raadslid PvdA
Patrick van der Pas, belangenbehartiger LGBTQI Community
Richard Schoffeleers, gemeenteraadslid D66
Wim Smeets, artistiek directeur Muziekgieterij
Mark Toemen, directeur Living Maastricht
Paul Westerneng, voormalig voorzitter COC Zuid-Limburg
Dit opiniestuk is op zaterdag 18 juli 2015 gepubliceerd in Dagblad de Limbuger regio editie Maastricht.
